Wiewiórka ruda

Ruda i zwinna

W każdym większym parku spotkanie z wiewiórką jest wyczekiwaną atrakcją spacerów – szczególnie dla mam z dziećmi obserwacja tych sympatycznych i ruchliwych zwierząt przynosi dużo radości. Część parkowych wiewiórek chętnie daje się też podkarmiać orzechami i słodyczami co przynosi oczywiście jeszcze więcej radości. Rudy kolor sierści w części grzbietowej czasem przechodzi w brązowy czy wręcz ciemnobrązowy występujący u tych zwierząt które żyją w lasach rejonów górskich (Sudety, Karpaty) a spodnia część ciała jest biała. Naszej wiewiórce rudej (pospolitej) niestety grozi spore niebezpieczeństwo – i być może za kilkanaście lat będziemy je oglądać jedynie na ilustracjach. Przyczyną tego stanu rzeczy jest jej krewniaczka sprowadzona z Ameryki Północnej – Wiewiórka szara. Gatunek ten przybył jako hodowane zwierzę domowe – wydostał się jednak na wolność i intensywnie się rozmnaża całkowicie wypierając istniejące populacje wiewiórki pospolitej (rudej) – przyczynia się do tego fakt, że wiewiórka szara jest nosicielem śmiertelnego dla wiewiórki rudej wirusa. W Wielkiej Brytanii, Irlandii, północnych Włoszech znajdziemy duże obszary gdzie nie spotkamy już rudej wiewiórki.

Rabuś z puszystym ogonem

Wiewiórka pospolita nie ogranicza się do diety powszechnie znanej czysto wegetariańskiej – wiosną bywa rabusiem wyjadającym ptakom jaja i piskleta z gniazd. Byłem niedawno świadkiem we wrocławskim Parku Południowym jak dwie wrony dzielnie broniły swego gniazda przed atakującą na różne sposoby wiewiórką – i zrobiły to skutecznie, przepędzając rudego rabusia. Ciekawostka jest, że okazały puszyty ogon wiewiórki pełni ważną rolę stabilizującą lot przedługich skokach tego gryzonia z galęzi na gałąź.