Fioletowo – liliowy cud
Szafran czyli krokus w Tatrach to zjawisko na miarę cudu. Dorocznego cudu wiosny.
Widok ten jest jak olśnienie – łany rozkwitających fioletowo -niebieskich krokusów. Czasem ich czubki tych kwiatów przebijały się ku słońcu przez warstwę śniegu, podwójnie ciesząc oczy.
Park narodowy – ochrona a degradacja
Szafran spiski (Krokus spiski, Crocus scepusiensis) to jeden z ponad osiemdziesięciu gatunków krokusa – w naturalnych stanowiskach występuje najliczniej w Tatrach i wokół nich, ale spotykany jest także w wielu pasmach Beskidów (Beskid Żywiecki, Wysoki, Mały, Wyspowy, Gorce) a nawet na Wyżynie Sandomierskiej. Do 2014 roku była to roślina objęta całkowitą ochroną – dziś podlega tylko ochronie częściowej. Szafran spiski kwitnie od marca do maja – w zależności od wysokości, a spotykany jest od regla dolnego po piętro kosodrzewiny. Podobnie jak ma to miejsce z innymi cennymi kwiatami górskimi – ich występowanie w parkach narodowych spada na skutek nieprzemyślanych zakazów – krokusy (podobnie jak cały szereg innych charakterystycznych dla tych siedlisk roślin) najlepiej się czują na użyźnianej przez owczy nawóz glebie i tam gdzie trawy są w póżnieszym okresie wegetacji niższe (stąd parki narodowe znów zezwalają na wypas owiec „kulturowy” i same organizują koszenie łąk śródleśnych czy dawnych pastwisk aby w ten sposób zatrzymać proces degradacji biologicznej tych obszarów). Do rozprzestrzeniania się drobnych nasion krokusa spiskiego przyczyniają się co ciekawe w dużym stopniu mrówki. Nasiona szafranu zawierają wyrostek (elajosom) bogaty w mrówcze przysmaki – chętnie transportują nasiona w kierunku mrowisk, na znaczne nieraz odległości, przyczyniając się do ich rozsiewania.
O właściwościach fitomedycznych szafranu ciekawie pisze na swej stronie dr Henryk Różański.
© Jeśli prezentowane fotografie chcą Państwo wykorzystać proszę o kontakt . Zdjęcia i tekst chronione są prawem autorskim.