Szczawik zajęczy jest roślinką, którą łatwo możemy rozpoznać – dzięki cienkim i delikatnym listkom, które maja budowę trójlistkowej rozetki – jej kształt przypomina liście koniczyny. Co ciekawe, listki te składają się ku sobie gdy nadchodzi noc albo gdy następuje okres niepogody. Kwiatki są pełne delikatnego wdzięku – pięć białych lub różowych płatków usianych jest w sposób mniej lub bardziej widoczny fioletowymi żyłkami.

Listki szczawika jak i jego kwiatki są jadalne – a także posiadają pewne związki korzystne dla organizmu. Z roślinką tą kojarzy się mi tatrzański obóz w studenckich czasach – gdy, z braku funduszy, dla urozmaicenia jadłospisu dodawaliśmy do kaszy z konserwą porcję zbieranego cierpliwie szczawiku. Jak się okazuje, nie było to pozbawione sensu gdyż,  tenże szczawik prócz szczawianów, które nadają mu kwaskowaty smak, ma także sporo witaminy C, dużo rutyny i inne antyoksydanty.
Jednak, jak ze wszystkim – tak i w spożyciu szczawiku polecany jest umiar – jego jedzenie niewskazane jest przy kamicy moczowej.

 

 

Szczawik zajęczy (Oxalis acetosella L.) stosowała dawna medycyna jako odtrutkę przy zatruciach rtęcią i arsenem, a także jako środek moczopędny.

Dziś, według dr Różańskiego stosowany być może w chorobach powodujących gorączkę, przy niestrawności, braku apetytu, zatruciach krwi, żółtaczce, zapaleniu nerek, zgadze i innych.
Zmieszany z  oliwą pobudza wydzielanie żółci i wzmaga detoksykację wątroby. Szczawik to środek przyspieszający przemianę materii.

Kwitnie najczęściej w kwietniu-maju, wyżej w górach sięga piętra kosodrzewiny i tam możemy go zobaczyć kwitnącego także w czerwcu.

 

---

© Jeśli prezentowane fotografie chcą Państwo wykorzystać proszę o kontakt. Zdjęcia chronione są prawem autorskim.

 

 

 

 

---